Sopra o vento do oeste,
do norte e do sur-este.
Sopran os ventos e chocan
como no mar as súas ondas.
Remuíños de aire cheos de inocentes follas
que loitan por agorecerse en madrigueiras de lobas.
A sorte duns poucos aparece cando os ventos tornan
e déixanse caer sobre a auguiña onda alí afogan.
Mentres tanto están os galos dourados
detrás de grandes fiestras agochados
vendo como todos loitan como se o mundo fose o seu anfiteatro.
Escoitan os asubíos e tamén os berros
e pensan que é a canción que anuncia o entretempo.
Nin se decatan de que o que ven é certo,
de que non son marionetas nin bonecos.
E cando cansan de tanto entretemento
marchan para a cama e soñan co vento.
Así son os días do alto estamento.
Apoia a autora e recibe as últimas publicacións subscribindote en:
Bótalle un ollo ao seu último libro 📕, En Brandán