Ela quixo ser libre
das ataduras que sentía.
Mais ao ser invisibles
ninguén a cría.
Viviu anos
coa pesadume como amiga
pero como era de esperar
traizoouna un bo día.
As cadeas inmobilizárona.
Non respiraba,
non se movía.
Os pesadelos eran as súas noites
e nunca amencían os días.
Finalmente as ataduras
íana matar.
Mais con perseveranza
conseguiunas vencer
e fuxiu sen mirar atrás.
Se queres escoitarme recitando este poema podes facelo aquí 👇️
Apoia a autora e recibe as últimas publicacións subscribindote en:
Bótalle un ollo ao seu último libro 📕, En Brandán